Rozpoznanie opiera się na dwóch podstawowych kryteriach

Stwierdzeniu znamiennego bakteriomoczu, świadczącego o mnożeniu się flory bakteryjnej w drogach moczowych oraz ropomoczu będącego wyrazem odczynu zapalnego. W zakażeniach nawrotowych obowiązuje wykonanie badań radiologicznych urografii dożylnej oraz cystouretrografiimikcyjnej (w celu wykrycia nieprawidłowości układu moczowo-płciowego). Leczenie zakażeń dróg moczowych polega na wyjałowieniu układu moczowo-płciowego, opanowaniu skutków zakażenia oraz zapobieganiu nawrotom. Przy wyborze leku należy kierować się le- kowrażliwością czynnika etiologicznego. Do najczęściej stosowanych leków należą sulfonamidy oraz antybiotyki. Leczenie przeciwbakteryjne powinno trwać 2—4 tygodnie, z następową długotrwałą obserwacją i czynną profilaktyką nawrotów. Zapobieganie nowym rzutom choroby opiera się na: 1) wyleczeniu ognisk zakażenia, 2) higienie, krocza, 3) podawaniu dużej ilości płynów do picia (prowokowanie częstej diurezy), 4) przedłużonym stosowaniu leków zakwaszających mocz, stwarzających niekorzystne warunki do namnażania się bakterii w drogach moczowych, 5) przewlekłym leczeniu przeciwbakteryjnym nitrofurantoiną u dzieci z przewlekłym odmiedniczkowym zapaleniem nerek, nawracającym ostrym odmiedniczkowym zapaleniem nerek, z nieprawidłowościami budowy układu moczowego, z odpływami pęcherzowo-nerkowymi, 6) wykonywaniu kontrolnych posiewów moczu po zakończeniu leczenia farmakologicznego, 7) systematycznej kontroli stanu zdrowia w poradniach chorób nerek.