W bilansie uczniów 14-letnich

Przy ocenie postawy należy przyjąć jako wzorzec habitualną postawę dla tego wieku. Charakteryzuje ją wiotkość i niedbałość, różni się ona znacznie od postawy dziesięciolatków:
gdy badany stoi bokiem do badającego stwierdza się: nieznaczne przodopochylenie głowy, przodowysunięcie barków, co pociąga za sobą przesunięcie kończyn górnych ku przodowi, zwiększenie kifozy piersiowej (plecy okrągłe), lekkie zapadnięcie klatki piersiowej, wyraźne uwypuklenie brzucha, małą lor dozę lędźwiową, stopy o zachowanym łuku podłużnym podczas stania na obu kończynach dolnych, u dziewcząt ponadto stwierdza się charakterystyczne tyłozgięcie kolan, gdy badany stoi przodem, a następnie tyłem do badającego w pozycji bocznej, z zupełnie wyprostowanymi kończynami dolnymi, stwierdza się zachowaną symetrię ustawienia głowy, barków, łopatek i miednicy; klatkę piersiową płaską lub lekko zapadniętą, u dziewcząt nieznaczną koślawość kolan, a u chłopców nieznaczną szpotawość podudzi i kolan pięty (w badaniu od tyłu) ustawione dokładnie w przedłużeniu osi podudzi; u dziewcząt łuk poprzeczny stopy bywa czasem nieznacznie obniżony i obserwuje się niewielką tendencję do koślawego ustawienia paluchów. Na podkreślenie zasługuje fakt znacznej różnorodności postaw w wieku 14 lat, ponieważ nie wszyscy badani są w, tej samej fazie dojrzewania płciowego. Dlatego przy ocenie postawy 14-latka należy uwzględnić nie tylko odchylenia od „wzorca” habitualnego, lecz także fazę dojrzewania, jak również płeć badanego.