Skok pokwitaniowy

Jako zjawisko stałe i charakterystyczne, jest jednak bardzo zróżnicowany. Według Wolańskiego u dziewczynek miejskich w Polsce przeciętnie pojawia się w 11—12 roku życia, zaś u chłopców w 13—14 roku życia (dane te są zgodne z wynikami badań własnych w populacji dzieci łódzkich). U dzieci wiejskich objawy te występują 1 do 2 lat później w zależności od warunków bytu, sposobu żywienia się, warunków higieny innych wpływających w danym środowisku lub grupie społecznej. Na wcześniejsze pojawianie się skoku pokwitaniowego wpływa także poprzednio omówione zjawisko akceleracji rozwoju.
Zdaniem Tarmera skok pokwitaniowy powoduje u chłopców przyrost wysokości ciała o około 20 cm (rozpiętość od 10 do 30 cm), a przyrost masy ciała o około 20 kg (rozpiętość od 7 do 30 kg). U dziewczynek rozpoczyna się on o 2 lata wcześniej niż u chłopców, jest nieco mniejszy, a szczytowa Szybkość wzrastania wysokości ciała wynosi przeciętnie 8 cm. Warunki środowdskowo-bytowe mają również wpływ na czas pojawienia się pierwszej miesiączki (menaiche) u dziewcząt, tj. osiągnięcia funkcjonalnej dojrzałości płciowej. Stwierdzono, że skok po- kwitaniowy wysokości ciała wyprzedza występowanie menarche u dziewcząt miejskich o rok, a u dziewcząt wiejskich o 1—2 lata. Wykazano również, że duży wpływ ma tutaj zwłaszcza wykształcenie i zawód rodziców (wg Milicerowej dziewczynki rodziców z wyższym wykształceniem miesiączkują przeciętnie w wieku 12,8 lat, a z rodzin robotników niewykwalifikowanych w wieku 13,4 lat).