U chłopców w środowisku miejskim polucja występuje około 14— 14,5 roku życia

Znaczne przyrosty wysokości ciała, obok wolniejszego wzrostu masy ciała (5—6 kg rocznie) r w omawianym okresie prowadzą do zmian i „smuklenia” sylwetki oraz formowania się innych proporcji ciała. Dotyczy to zarówno proporcji kończyn, tułowia i głowy, jak i rozmieszczenia tkanki podskórnej, odmiennego u chłopców dziewcząt. W pierwszej kolejności wzrastają na długość kończyny, począwszy od stóp i dłoni. Nadmierna, jakby się wydawało, długość kończyn w stosunku do tułowia, który wzrasta bardziej już po okresie dojrzewania (w rok po szczycie wzrastania kończyn), powoduje niezgrabność ruchów. Następuje szybki rozwój miednicy, zwłaszcza u dziewcząt oraz silniejszy rozwój pierścienia barkowego u chłopców. Biorąc te cechy pod uwagę, przy równoczesnym większym rozwoju tkanki mięśniowej u chłopców i większej ilości tkanki tłuszczowej u dziewcząt (zwłaszcza na karku, biodrach i udach) zrozumiałe są różnice sylwetki osiągane w tym okresie u dorastającej młodzieży obojga płci. W tym czasie i kręgosłup ulega zmianom w kierunku znacznej lordozy lędźwiowej przeważającej w okresie skoku pokwitaniowego nad wielkością kifozy piersiowej.
Głowa wydłuża się stopniowo, dochodzi do wzrastania szczęki dolnej i wolniejszego wzrostu szczęki górnej. Dokonujące się zmiany w obrębie twarzy, jak: zaznaczenie łuku brwiowego, wydłużenie nosa, pogłębienie osadzenia gałek ocznych i wysunięcie szczęk do przodu, łącznie ze zmianą rysunku ust zmienia się wyraz twarzy z pierwotnie dziecięcego i upodabniają go do wyglądu twarzy człowieka dorosłego. U chłopców występuje również charakterystyczna mutacja głosu (zmiana tonacji) w przebiegu wzrostu krtani i wydłużania strun głosowych.