System opieki czynnej

Zakłada, że w drugim stadium programowaniu i realizacji programu leczniczo-rehabilitacyjnego rolę wiodącą powinien odgrywać lekarz poradni dla dzieci (szkolnej, ośrodka zdrowia). Program opieki czynnej powinien być indywidualizowany stosownie do rodzaju choroby, stopnia jej zaawansowania i metod leczenia. W ustaleniu programu leczniczo-rehabilitacyjnego należy uwzględnić ’ również warunki środowiskowe dziecka w miejscu jego zamieszkania i nauki. Rzecz jasna, że rola poradni specjalistycznych, zwłaszcza przy niektórych rodzajach chorób i wad, jest nie mniejsza niż w samym procesie diagnozowania. Dotyczy to zarówno programowania opieki, jak i udzielania świadczeń leczniczo-rehabilitacyjnych. W niektórych grupach dyspanseryjnych i podgrupach opiekę tę powinna sprawować poradnia specjalistyczna, a zadania lekarza opieki podstawowej sprowadza się wówczas do nadzoru realizacji zaleceń lekarskich w środowisku zamieszkania i nauki. Dotyczy to zwłaszcza wad i chorób narządu wzroku, zaburzeń słuchu i mowy oraz niektórych ¡uszkodzeń ośrodkowego układu nerwowego i narządu ruchu. W odniesieniu do niektórych chorób rola poradni specjalistycznej polega jedynie na podaniu wytycznych postępowania leczniczo-rehabilitacyjnego i okresowej kontroli procesu leczniczego.
Gdy istnieje możliwość udziału w leczeniu więcej niż jednej placówki służby zdrowia, niezbędny jest ścisły podział zadań i określony zakres działania oraz sprawnie funkcjonujący system obiegu informacji o chorym. Jest to konieczne do zachowania jednokierunkowości w postępowaniu leczniczym, ciągłości i kompleksowości opieki.