Próba tuberkulinowa

Jest podstawowym testem epidemiologicznym i diagnostycznym w gruźlicy oraz testem sprawdzającym stan. alergii u osób szczepionych BCG (Bacille Calmette-Guerin,). Alergia i odporność w gruźlicy są zjawiskiem ogólnoustrojowym i na ogół trwają tak długo, jak długo w ustroju znajdują się prątki zjadliwe lub prątki BCG. Z chwilą całkowitego wyeliminowania prątków z ustroju występuje rewersja odczynu tuberkulinowego i ustrój uprzednio tuberkulinododatni staje się niewrażliwy nawet na duże dawki tuberkuliny. W ten sposób próba tuberkulinowa jest testem odporności przeciw gruźlicy. Istnieją dwie metody wykonywania próby tuberkulinowej: próba naskórna Moro, wykonywana u dzieci do 6 roku życia oraz 2) próba śródskórna Mantoux, wykonywana u dzieci starszych i młodzieży.
Technika wykonywania próby naskórnej Moro jest następująca: na środek przylepca o wymiarach 3,5 X X 3,5 cm nakłada się maść tuberkulinową w ilości główki od zapałki. Przylepiec z maścią przykleja się na nieoczyszczoną skórę klatki piersiowej poniżej lewego obojczyka tak, aby brzegi przylepca przylegały dokładnie do skóry. Przylepiec z maścią tuberkulinową zdejmuje się po 24 godzinach, a resztki pozostałej na skórze maści tuberkulinowej ściera delikatnie watą. Miejsca próby Moro nie należy myć przez 72—96 godzin, tzn. do czasu odczytania wyniku. Za dodatni wynik słaby (+ —) uznajemy obecność przynajmniej od 3 do 15 grudek na skórze w miejscu nałożonej maści. Odczyny dodatnie wzmożone (zlewające się grudki na podłożu nacieczonym i zaczerwienionym —h + +) oraz wybitnie wzmożone (z współistniejącymi pęcherzykami i wysiękiem —b + + +) należy traktować jako wynik zakażenia, co równocześnie stanowi wskazanie do skierowania na badania radiologiczne i bakteriologiczne.