CHOROBY UKŁADOWE TKANKI ŁĄCZNEJ

Do chorób układowych tkanki łącznej zalicza się gorączkę reumatyczną (chorobę reumatyczną) i gościec przewlekły postępujący oraz rzadko występujące inne stany chorobowe, jak toczeń rumieniowaty rozsiany, zapalenie skórno-mięśniowe, guzkowe zapalenie około tętnicze i zespół Wislera-Fanconiego. Etiologia tych chorób nie jest dokładnie wyjaśniona, zasadniczą rolę odgrywa w nich jednak immunizacja, autoimmunizacja, alergia oraz procesy zapalne. Choroby te łączy się w jedną grupę ze względu na występujące w nich zmiany w tkance łącznej, jednak każda z wyżej wymienionych chorób stanowi odrębną jednostkę kliniczną. Mimo różnorodności schorzeń układowych tkanki łącznej, do najczęstszych w okresie przedszkolnym i szkolnym z tej grupy chorób o przebiegu przewlekłym i nawracającym należy gorączka reumatyczna oraz znacznie rzadziej gościec przewlekły postępujący. Gorączka reumatyczna wywołana jest zakażeniem przez paciorkowiec beta-hemolizujący grupy A, pod którego wpływem dochodzi do wytwarzania autoantygenów i zjawisk immunologicznych, będących przyczyną uszkodzenia wielu tkanek i narządów. Objawy kliniczne w przebiegu gorączki reumatycznej są zależne od fazy choroby i zmian zapalnych w poszczególnych narządach, które dają bardzo różny obraz kliniczny. Choroba zapoczątkowana jest przez zakażenie paciorkowcowe, najczęściej w postaci anginy, ostrego nieżytu jamy nosowo-gardłowej lub płonicy. Duże znaczenie mają tu tzw. ogniska zakażenia w postaci zapalenia zatok obocznych nosa, ropni okołozębowych itp. Po okresie 10 dni do tygodni od chwili zakażenia występują bardziej typowe objawy kliniczne, które na przestrzeni ostatnich lat (podobnie jak płonica) v-\ mają znacznie łagodniejszy przebieg, niż w latach ubiegłych i są : mniej charakterystyczne.