NERWICE

Nerwice są to psychopochodne zaburzenia czynnościowe o niejednolitym obrazie klinicznym, zwykle z przewagą zmian w zakresie procesów emocjonalnych. Przyczyną nerwicy jest szeroko rozumiany uraz psychiczny. U podłoża nerwic nie stwierdza się zmian organicznych. Urazem psychicznym może być jednorazowy, silny bodziec sytuacyjny lub stałe sytuacje konfliktowe. 'W wieku dziecięcym występuje kilka typów nerwic: 1) typ lękowy charakteryzuje się nieopanowanym lękiem, uczuciem zagrażającego nieszczęścia, 2) typ fobii występuje tu podświadome przeniesienie obaw na przedmiot lub sytuację w otoczeniu zewnętrznym, np. może występować lęk przed zwierzętami, szkołą itp., 3) typ konweisyjny pierwotny konflikt wyrażony jest jako dysfunkcja somatyczna narządów wewnętrznych (np. porażenia czynności ruchowych czy tiki, zaburzenia percepcji zmysłowej i świadomości omdlenia, drgawki, dysfunkcje układu pokarmowego wymioty, zanieczyszczanie się, zaburzenia układu moczowego moczenie się), 4) typ rozszczepiony należą tu katalepsja, przejściowe stany katatondcżne i stany przebiegające z „bezcelowym” wyładowaniem ruchowym lub „stężeniem”, 5) typ obsesyjno-natrętny powtarzanie niektórych czynności z towarzyszącym lękiem (np. częste mycie rąk z obawy przed zachorowaniem), 6) typ depresyjny objawy dotyczą zaburzeń jedzenia i snu. Leczenie nerwic obejmuje postępowanie psychoterapeutyczne, usunięcie sytuacji konfliktowych oraz stworzenie odpowiedniej atmosfery w miejscach pobytu dziecka. Niekiedy w stanach lękowych korzystne rezultaty daje farmakoterapia (stosowanie środków uspokajających).