Okres wylęgania choroby wynosi 10—21 dni

Najczęściej 14—17 dni i jest tym krótszy, im masywniejsze było zakażenie. Okres zaraźliwości rozpoczyna się na 24—48 godzin przed wystąpieniem wykwitów na skórze i utrzymuje się około 6 dni, tzn. do chwili przyschnięcia wszystkich wykwitów w strupki. Objawy chorobowe charakteryzują się wystąpieniem wykwitów na skórze w postaci pęcherzyków z treścią przejrzystą, a następnie mętniejącą. Zmiany na skórze, przechodząc różne stadia od czerwonej plamki, poprzez różnej wielkości pęcherzyki do ich przyschnięcia i wytworzenia strupka są bezładnie rozrzucone na całej skórze (łącznie ze skórą głowy) i mogą się również umiejscawiać na błonach śluzowych jamy ustnej, gardła oraz narządów płciowych. W półpaścu umiejscawiają się wzdłuż przebiegu zapalnie zmienionego nerwu. Przebieg temperatury ciała jest zmienny. Ospa wietrzna jest na ogół łagodną chorobą, o dobrym rokowaniu. Leczenie objawowe polega na stosowaniu środków przeciwbólowych w razie potrzeby oraz na zapobieganiu wtórnym zakażeniom skóry. Zapobieganie. Brak jest dotąd swoistej szczepionki i opracowanych specjalnych metod profilaktycznych w kierunku zapobiegania ospie wietrznej. Również stosowaniem gamma-globuliny nie uzyskuje się oczekiwanych efektów. Wszelkie metody izolacji i kwarantanny również zawodzą ze względu na łatwość przenoszenia się wirusów ospy wietrznej drogą powietrza.