Podstawa systemu dyspanseryjnego w opiece zdrowotnej

Podstawową zasadą poradnictwa czynnego jest aktywna, planowa opieka nad osobnikami o wysokim ryzyku zachorowania, determinowanym zwiększoną ekspozycją na szkodliwe dla zdrowia czynniki bądź zmniejszoną, fizjologicznie uwarunkowaną, odpornością na nie, oraz osobnikami przewlekle chorymi albo obarczonymi wadami wrodzonymi lub rozwojowymi. W populacji w wieku rozwojowym występują osobnicy wszystkich wymienionych kategorii, z tym, że większość stanowią przewlekle chorzy. Stąd też podstawą systemu dyspanseryjnego w opiece zdrowotnej nad dziećmi stały się przede wszystkim kryteria zdrowotne. Punktem wyjścia w ustaleniu grup dyspanseryjnych były wyniki analizy epidemiologicznej sytuacji zdrowotnej populacji dziecięco-młodzieżowej, wskazanie trendów w jej przeobrażaniu i określenie potrzeb zdrowotnych, a także wielkości biologicznych i społecznych konsekwencji istnienia wady lub przebycia przewlekłego schorzenia w wieku dziecięcym. Przyjęto przy tym za uzasadnione tworzenie grup poradnictwa jedynie dla tych jodzajów patologii, które występują stosunkowo często. Praktycznie są to klasy chorób, w których chorobowość przekracza ogółu populacji. W celu uniknięcia jednak zbytniego rozproszenia liczbę tych grup ograniczono, łącząc choroby o podobnej etiologii lub umiejscowieniu  w organizmie.