Wiek kostny (szkieletowy)

Wiek kostny jest najbardziej miarodajnym i obiektywnym wskaźnikiem w ocenie dojrzałości fizjologicznej, znajdującym zastosowanie w każdym okresie życia dziecka. W rozwoju kośćca charakterystyczna jest stała kolejność pojawiania się poszczególnych punktów kostnienia, niezależnie od tego, czy rozwój kości jest przyspieszony, czy opóźniony w stosunku do wieku kalendarzowego. Każda kość, rozwijając się z pierwotnego jądra kostnienia, przechodzi przez różne stadia, tj. powiększania i ukształtowania się poszczególnych odcinków kostnych, wykształcenia nasad i wreszcie zespolenia nasad, w którym to etapie kość osiąga swój kształt ostateczny. Określony moment w cyklu tych przemian, zmierzających do osiągnięcia dojrzałej formy i czynności kośćca, nazywamy wiekiem kostnym. Dojrzałość kostną oceniamy na podstawie liczby obecnych jąder kostnienia, jak i stadium rozwoju każdego z nich. Proces kostnienia poszczególnych kości trwa od 6 tygodnia życia płodowego do około 25 roku życia. Czas pojawiania się poszczególnych punktów kostnienia w kolejnych latach życia, ich ewolucja i czas zarastania chrząstek wzrostowych wahają się w stosunkowo niewielkich granicach, dlatego też elementy tych przemian stanowią dobrą podstawę do oceny prawidłowości dojrzewania układu szkieletowego i odchyleń w kierunku przyśpieszania lub opóźnienia wieku kostnego. Ma to duże znaczenie w ocenie prawidłowości rozwoju i jego zaburzeń.