Do oznaczania wieku kostnego może służyć układ kostny w każdej części ciała

Istnieją dwie zasadnicze grupy metod oceny wieku kostnego, tj. jedno segmentowe (oparte na jednym odcinku ciała) wielo segmentowe (oparte na kilku wybranych elementach). W praktyce najwygodniejsza okazała się jednak metoda oceny dłoni i nadgarstka (u niemowlęcia stopy), ponieważ w tym małym odcinku występuje wiele kości i nasad. Nie bez znaczenia jest również tutaj mała powierzchnia napromieniania rentgenowskiego, która przesądza także o mniejszej szkodliwości metod jedno segmentowych. W metodzie jednoodcinkowej wiek kostny określa się przez porównanie radiogramu badanego dziecka, najczęściej kośćca lewej dłoni i nadgarstka, z zestawem wzorców w atlasach. Na podstawie wyszukania V atlasie obrazu najbardziej podobnego do rentgenogramu badanego dziecka ustala się wiek kostny, który jest określony dla odpowiedniej płci pod wzorcem. Ze względu na zalecenie używania norm właściwych dla danej populacji — w kraju naszym poleca się korzystanie z wzorców, które dla dzieci polskich zawiera atlas opracowany przez Kopczyńską-Sikorśką. Również metoda Achesona, polegająca na sumarycznej ocenie poszczególnych kości badanych oddzielnie. Poszczególnemu stadium każdej kości odpowiada punktacja liczbowa, a łączna liczba punktów ocenionego radiogramu stanowi podstawę do oceny wieku kostnego, po odłożeniu sumy tych punktów na odpowiedniej siatce centylowej. Można też określić wiek kostny jako wiek w latach, w którym ocena punktowa odpowiada poziomowi 50 centyla. Kolejność pojawiania się jąder kostnienia w obrębie dłoni obrazują siatki centylowe do oceny wieku kostnego u chłopców i dziewcząt na podstawie rozwoju kości nadgarstka (wg Tannera i wsp. 1972). Standardowe odchylenie wieku kostnego wzrasta z wiekiem kalendarzowym (od ± 1 do ± 2 standardów)  w 6 miesiącu życia wynosi 1 miesiąc, w 2 roku życia wzrasta do 4 miesięcy, a w okresie pokwitania wynosi 1 rok.