Częstoskurcze nadkomorowe

Inną i bardziej niepokojącą formą zaburzeń rytmu jest częstoskurcz nadkomorowy lub komorowy. Charakteryzuje go nagłe przyspieszenie czynności serca w granicach od 160 do 180 skurczów serca na minutę. Częstoskurcz z taką częstością czynności serca zwykle występuje u niemowląt. U dzieci starszych może pojawić się bez współistniejących zmian w sercu lub na tle wad i chorób serca oraz czynnościowego, bądź anatomicznego uszkodzenia układu bodźco-przewodzącego pod postacią zespołu WPW (zespół Wolffa-Parkinsona-White’a). Obraz kliniczny nadkomorowego częstoskurczu u dzieci starszych jest nieco odmienny ma lżejszy przebieg. Jeżeli częstość uderzeń serca nie jest zbyt szybka (160—180/min) rzadko dochodzi do niewydolności krążenia. Dłużej trwający częstoskurcz (ponad 24 godziny) może doprowadzić do powiększenia serca i wątroby, tj. ewidentnych objawów niewydolności serca. U dzieci zdrowych napadowy częstoskurcz może nie powodować żadnych objawów z wyjątkiem uczucia lęku. Znaczne przyspieszenie akcji serca często jednak daje uczucie kołatania serca, występuje niepokój, bladość skóry i tętnienie żył okolicy nadobo językowej. Dzieci starsze na ogół dobrze znoszą częstoskurcz. Jednakże w razie wystąpienia napadu należy go przerwać wprowadzeniem odpowiednich leków anty arytmicznych (naparstnica, inderal, propranolol). Ze względu na to, że niewiadomy jest dalszy przebieg
rodzaj zaburzeń rytmu, w chwili wystąpienia napadu częstoskurczu dziecko powinno być niezwłocznie przekazane do szpitala. Uzasadnieniem takiego postępowania jest możliwość wystąpienia częstoskurczu typu ko morowego,- który jest niebezpiecznym zaburzeniem rytmu, prowadzącym stosunkowo szybko do znacznego zmniejszenia pojemności minutowej serca, a jak już wyżej wspomniano rozpoznanie można ustalić tylko na podstawie zapisu elektrokardiograficznego.