W zakresie sfery emocjonalnej dochodzi do niwelacji labilności uczuć

Rozwijają się uczucia wyższe jako trwały, już określony i w znacznym stopniu uświadomiony stosunek do ludzi i zjawisk otaczającej rzeczywistości. Rozszerza się także zakres kontaktów społecznych. O ile w młodszych klasach nauczyciel ma specjalny autorytet i znaczenie w kierowaniu zachowaniem się dziecka, o tyle pod koniec tego okresu dziecko zaczyna się liczyć z opinią rówieśników, aktywnie stara się uzyskać określoną pozycję w klasie i w tworzących się grupach nieformalnych. Okres dorastania cechuje duże zróżnicowanie indywidualne rozwoju, gwałtowność i wszechstronność zmian. Szybki przyrost ciała, dysproporcje w sylwetce, wystąpienie cech płciowych pociągają za sobą wzmożoną emocjonalność, niestałość, pragnienie izolowania się, niepokój o. zdrowie i wygląd zewnętrzny. Duża intensywność przeżyć, oscylacje między nastrojami krańcowymi, nasilenie uczuć negatywnych nieumotywowane rozdrażnienie, brak wiary w siebie, nastroje depresyjne, intensywna samoświadomość (czerwienie- nie, zakłopotanie) mają źródło nie tylko w zmianach fizycznych, ale w sytuacji społecznej (konflikty z rodzicami, niepowodzenia szkolne, sprzeczne wymagania otoczenia, problemy związane z tworzeniem światopoglądu, wyborem zawodu). Zaznacza się potrzeba niezależności wyrażająca się przekorą, uporem, lekceważącym stosunkiem do autorytetu, buntem na rozkazy, arogancją i brawurą.